Naša književna kritika i književna istorija nije sagledala pesnički put Jovana Popovića na adekvatan način. Modernizam prve pesničke zbirke Jovana Popovića dobija tako karakteristiku paralelnog uključivanja u tada aktuelne tokove evropske literature.
Pored stilskih elemenata neoromantizma i ekspresionizma, prva knjiga pesama Jovana Popovića „Hadžija večnosti“ nosi sasvim jasno najizraženije odlike nadrealizma kao stilske formacije.
Pesnik u svom odnosu prema stvarnosti polazi od neprihvatanja i prezira društvenih konvencija. On raskida s mnogim tradicionalnim vrednostima, na nivou društvenih događanja i malograđanskog morala i licemerja, ali i na nivou umetničkih postupaka. Poriče logično i racionalno i okreće se čovekovom nesvesnom delu bića, kao novom postupku analize toka svesti i čovekovog odnosa prema stvarnosti.
Realni materijalni svet poznat nam je preko promišljanja, asocijacija, stanja duha lirskog subjekta. Pesnik destruktuira poznatu sliku sveta i briše granice sna i jave i ne prihvata logičko rasuđivanje. On napušta estetske i etičke norme, okreće se halucinantnim stanjima, vizijama, do onih kosmičkih. Popović izjednačava stvarno i nestvarno, viđeno i željeno, često kroz izraženo, kroz kontraste, ili iznošenje stanja i vizija, naročito na nivou pesničkog doživljaja, koji se ne mogu baš uvek do kraja analizirati i razumeti, jer ostaju na nivou iracionalnog.
Pesnik afirmiše potisnute emocije i opšte neprihvaćene i neafirmisane stavove, kroz pokušaj da se prenese sam mehanizam toka svesti kao autonomnog psihičkog procesa. Svojom poezijom pokušao je da pokaže postojanje nadstvarnosti („Nadživot“) i da uvede nove motive i teme, obilato koristeći i svoj zavičajni areal, kao i svoju lektiru.
Na nivou forme Popović eksperimentiše, u želji da izrazi nejedinstvo, rascepkanost i razdvojenost stvarnosti i čovekove svesti o njoj, kao svesti o sebi i drugima. Popović napušta pravopisna pravila, oslobađa se konvencija na tom planu, eksperimentiše i proučava slobodni stih i kombinuje poetski izraz u stihu i u prozi.
Jovan Popović nije pripadao pokretu nadrealista kod nas, tom toku svesno organizovanog negovanja, trajanja i traganja nadrealista za sopstvenom poetikom u srpskoj književnosti. To je još jedan od razloga što je njegovo delo ostalo nedovoljno zapaženo.
Od „Knjige drugova“ pisao je poeziju i prozu, kao svesno levo orjentisan pesnik, prozaista, publicista, prevodilac i kritičar, koji se otvoreno bori za promenu društvenog uređenja Prve Jugoslavije i za prava obespravljene radničke klase i drugih društvenih slojeva, a u Drugoj Jugoslaviji završio je život i svoje bavljenje književnošću kao zagovornik socrealizma.
Iz pogovora Marije Tanackov