Stara je istina da je vreme najbolji sudija. Upravo to pokazuje i studija Marije Tanackov o romanu „Varvarogenije” Radovana Vlahovića, čije je bogato i slojevito delo u poslednjih nekoliko godina postalo predmet intenzivne kritičke pažnje i analize. Pristupajući Vlahovićevom romanu sa raznih aspekata (mitološkog, egzistencijalnog, intertekstualnog, poetičkog, žanrovskog, stilskog), autorka pravi zanimljiva poređenja razne vrste (civilizacijski i društveno-istorijski tokovi), pri čemu dolazi do prihvatljivih saznanja i otkrića vezanih za uži i širi kontekst.
Ukazivanje na prožimanje tradicije i (novo)zenitističkih ideja, kao i čitav niz drugih stvaralačkih tendencija, otkrivaju zapravo da se radi o svojevrsnom „postavljanju novih granica jezika i žanra”, koje doprinose složenoj klasifikaciji i tipološkom definisanju samog dela.
Dr Milutin Đuričković
U ovoj studiji je Marija Tanackov promišljala niz književnih pojava pojmovima filozofskog diskursa. Posmatrano u svetlosti njenog promišljanja, Vlahovićevo delo je zaodenuto ruhom novog smisla još uvek neprikazanog. Zato je ova studija od velikog značaja naročito za buduće izučavoce Vlahovićevog dela. Lucidnost ove studije je sadržana u pružanju niza asocijacijativnih mogućnosti za interpretaciju Vlahovićevih romana, kao što predstavlja i mogućnost provere samih rezultata do kojih je autorka došla. Dosledna sve vreme svojim akribičnim težnjama, Tanackova sa istovetnim pretenzijama, pa i rezultatima, pristupa kad proučava Vlahovićev odnos prema mitu.
Ovu studiju najpreciznije možemo oceniti kao koncept koji svojom sadržinom, akribičnošću i pristupom teži jednom monografskom opisu. U tom smislu, ne bi nas uopšte iznenadilo da iz pera ove autorke, koja je, po svemu sudeći, veliki poklonik, kako zenitizma Ljubomira Micića, tako i dela Radovana Vlahovića, iz njenog pera izađe jedna obimna monografija o zenitizmu i neozenitizmu u srpskoj književnosti.
Dr Predrag Jašović